|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
decyduje się na wyprawę na wschód �! chęć odebrania Iranu dowódcom Antygona. W 311 decyduje już wystarczającymi siłami na odparcie Antygona, a w 308 pokonuje go �! zyskuje ziemie na wschodzie. �! wojny z Czandraguptą, władcą Indii, brak rozstrzygnięcia, trzeba koncetrować siły na Zachodzie kompromis z Indiami Gandhara, wsch. Arachozja i Gedrozja i Aria przechodzą do Indii granice wschodnie zabezpieczone. W zamian dostał stado słoni. �! 305/4 rok królów, Seleukos ogłasza się królem (fakt nominalny), koalicja przeciw Antygonowi zyskuje Syrię, 282-1 kampania przeciw Lizymachowi spora część Anatolii dla Seleukosa. Konsekwencje uwikłanie się w zachodnie konflikty, pretensje Ptolemeusza do Syrii. �! Potem stabilizacja, dopiero w 200 Seleukidzi zyskają Palestynę. CHARAKTERYSTYKA ETNICZNO-GEOGRAFICZNA PACSTWA SELEUKID�W. �! trzy części składowe: 1) Syria, Fenicja, Palestyna 2) Mezopotamia i Iran 3) Anatolia. �! SYROPALESTYNA I FENICJA całością mimo różnic geograficzno-kulturowych, trzy pasy: nizina nadmorska, góry, wewnętrzne wyżyny. Duże znaczenie przełęczy w Libanie i Antylibanie szlaki handlowe (dolny Orontes, porty Arados i Tripolis, Sydon i Tyr). �! b. żyżna nizina nadmorska, w górach tylko pasterstwo, klimat suchy i kontrastowy na wschód od gór, na zachód łagodny. Mieszkają Semici, dominuje j. aramejski, trzy wyrazne tereny kulturowe Syria, Palestyna i Fenicja. Na Pustynii Syryjskiej arabskie grupy koczownicze pasterzy, przemieszczają się między stepem i półpustynią w rytmie pór roku, w zimie czasem wchodzili na pola i przeganiali stada (użyznianie). Dużo terenów nieurodzajnych, mają gdzie się podziać. Część z biegiem czasu zaczyna uprawiać ziemię, a część zostaje najemnikami i potem w przypadku nieurodzaju porzuca stada i przejmuje pieniędzmi lub siłą grunty do uprawy. �! MEZOPOTAMIA podział na 3 strefy- 1) wyżyna między górnym Tygrysem i Eufratem 2) przedgórza Zagrosu i Tauru (dziś Kurdystan), z dopływami Tygrysu 3) aluwialna dolina dolnego biegu rzek (Babilonia). Klimat w 1 strefie nieco ostrzejszy niż śródziemnomorski, w 2 strefie górski (ostre zimy, gorące lata), w 3 strefie bardzo suchy i gorący latem, chłodniejszy i suchy zimą. �! na południu duża gęstość zaludnienia, używano j. aramejskiego. Liczne przetasowania ludnościowe (dolina otwarta na najazdy). Bariera Zagrosu uniemożliwiła powstanie więzów między ludami Mezopotamii i Iranu (odrębności kulturowe). �! IRAN teren wysokogórskiego płaskowyżu, od wszystkich stron otoczony górami Zagros (Zach. i poł.), Elbrus i Kopet Dag (płn.), Beludżystan, Sistan i Chorastan (wsch.). W Zagrosie krainy Suzjana i Persyda, w płn. górach Media, Hyrkania, Partia, Baktria, Sogdiana, we wnętrzu Karmania, Aria, Drangiana. W srodku sucha, nieurodzajna pustynia, w górach pada. B. rozbudowana sieć irygacyjna umożłiwa uprawę ziem w dolinach. �! Baktria ma w środku żyzną równinę, subtropikalna roślinność, wodę czerpią z Oksosu, na płn. wschód Sogdiana z oazą Marakandy. Na północ od państwa tereny barbarzyńców, niektórzy na tyle zorganizowani aby mieć irygację. 67 �! Dwa główne szlaki, jeden wzdłuż północnego pasma, drugi południowego. Po podbojach Partów w Partii i Hyrkanii odcięli oni Seleukidów od północno-wschodnich krain. Istniały też szlaki morskie po obu stronach Zatoki Perskiej (znaczenie arabskich mieścin z portami, np. Gerry). DO Syrii podróżowano szlakami przez pustynię Syryjską. �! ANATOLIA północno-zachodnia nigdy nie należy do Seleukidów na długo, mało ważna, na południu łańcuch gór Tauru, oddzielające wnętrze od morza, od zachodu niższe pasma Licji nad M. Egejskim, jedyne dogodna przełęcz w Tauru to tzw. Wrota Cylicji, każdy musi tamtędy przejść na Nizinę Cylicyjską. Sama Cylicja aluwialną niziną (2 rzeki Pyramos i Saros). Na wschodzie g. Amman, w nich Wrota Syrii przejście na południe i wschód. Cylicja klimatem i kulturą bardziej przypomina Syrię. Inna równina na zachodzie to Pamfilia. Na zachodzie aluwialne doliny rzek, spływających do M. Egejskiego, szlaki w głąb półwyspu. We wnętrzu płaskowyż, w samym środku słony step. Nadaje się raczej na hodowlę. �! Seleukidzi nigdy naprawdę nie podbili środka Anatolii (Galacji, Pizydii, Likaonii& ), a ich posiadłości na zachodzie (Myzja, Frygia, Lidia, Karia)łączył tylko jeden szlak. Anatolia jest kulturowo rozbita. �! Geografia państwa Seleukidów naturalnie prowadzi do ruchów odśrodkowych, szlaki komunikacyjne powolne i nieefektywne ryzyko buntów wśród satrapów odległych krain. Konieczność walki z ludami z innych stron (Indie, tereny na północy, Anatolia). Ochrona północnej granicy wymaga lotnych oddziałów (plemiona szybko się przemieszczają). Arabowie i górale z Zagros także wymagają nadzoru. W tej sytuacji, położenie stolicy jest niezmiernie ważne. �! początkowo stolica w Babilonie, potem jednak za daleko od centrum wydarzeń, początkowo w Seleucji Pierii u [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|