|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znajdowania sobie dobrych sług, a Mina była śmiałą i inteligentną kobietą, dzielną i wierną, prawdziwym skarbem wśród śmiertelników. Zeboim pragnęła, by Mina ją czciła, i kiedy tak przyglądała się, jak łódz przybija bezpiecznie do brzegu, a dziewczyna wysiada z tobołkiem, w którym znajdował się hełm upiornego rycerza, układała sobie w myślach różne plany tego, jak by zdobyć jej względy. Wyglądało na to, że Zeboim rozpoczęła pomyślnie. Zwiątynia Bogini Morza była pierwszym miejscem, jakie po wyjściu na ląd odwiedziła Mina, aby podziękować za bezpiecz ną podróż. Modlitwa Miny była uprzejma i pełna stosownego szacunku. Wprawdzie Zeboim wolałaby trochę więcej pochlebstw, i może nawet kilka serdecznych łez, ale była zadowolona. Otuliła się burzowymi chmurami i nie mając nic ciekawszego do roboty, wróciła do Twierdzy Burz, by wyciągnąć duszę Krella z tej płaszczyzny nieśmiertelnych, na której przebywał (a może nawet z ulgą wyobrażał sobie, że się przed nią skryje), i wrzucić ją znów do więzienia. Wicher i pioruny oznajmiły jej przybycie do Wieży Lilii. Bogini splotła ręce na piersi i ze złośliwym uśmiechem spojrzała na pustą zbroję. Pewnie twoja żałosna dusza biega w kółko, próbując u ciec od tego przeklętego istnienia. Może sądzisz, że tym razem uda ci się mi wymknąć. Nie ma mowy. Ja mam długie ręce. Zeboim poparła swe słowa czynami. Wsadziła rękę do zbroi. Wystarczy, że cię złapię za włosy i wyciągnę& Zeboim wyciągnęła rękę i spojrzała na nią spodziewając się ujrzeć w swej garści wijącą się i lamentującą duszę Krella. Jej garść była pusta. Zeboim zajrzała na płaszczyznę nieśmiertelnych, szukając duszy Krella. Płaszczyzna była pusta. Bogini uderzyła pięścią w metalową zbroję. Pancerz rozpadł się na kawałki nie większe od drobiny kurzu. Rozpaczliwie je przeszukała. Zbroja była pusta. W jej wnętrzu nie było niczego, co usiłowałoby skryć się przed jej gniewem. Szybka niczym huragan Zeboim przemknęła przez Twierdzę, przeszukując każdy zakątek i zakamarek zamku. Miała ochotę rozebrać twierdzę kamień po kamieniu, ale tylko zmarnowałaby czas. Uświadomiła sobie prawdę. Zrozumiała to w chwili, gdy dotknęła pustej zbroi. Ciężko jej było to przyznać. Krell znikł. Uciekł jej. Zeboim przypomniała sobie klęczącą Minę i jej słowa. Moja wierność i wiara należą się zmarłym. Ach, ty mała przebiegła suko zaklęła brzydko Ze boim. Ty mała, przebiegła, chytra, złodziejska suko! Moja wiara należy się zmarłym . Nie miałaś na myśli mojej matki. Mówiłaś o Chemoshu! Wymówiła to imię z taką wściekłością, że morska toń zaki piała, wzburzyła się i spieniła. Zawył wicher, rzeki wystąpiły z brzegów. Gniew Zeboim wstrząsnął fundamentami samej Otchłani. Chemosh odczuł jej furię i uśmiechnął się. Bóg Zmierci włożył rękę do hełmu, który przyniosła mu Mina, i wyjął z niego duszę Ausrica Krella. Oczekując na powrót Miny, Chemosh wędrował po świecie. Starał się zainteresować wydarzeniami na świecie, działy się tam bowiem rzeczy, które będą miały wpływ na jego plany i zamiary. Z zatroskaniem obserwował wzrost potęgi minotau rów w Silvanesti. Sargonnas szykował się do objęcia stanowiska przywódcy panteonu Ciemności i wyglądało na to, że niewiele już można było zrobić, aby temu zapobiec. Chemosh miał pewne pomysły odnośnie do tego, ale nie był jeszcze gotowy, aby wprowadzić je w życie. Cierpliwość. To był klucz. Gdy się kto śpieszy, licho się cieszy. Wpadł przyjrzeć się Mishakal, ostatnio bowiem dołączył ją do listy bogów, którzy zagrażali jego ambicjom. Trudno mu było w to uwierzyć, ale bogini znana z potulnosci i łagodności ostatnio zrobiła się dość wojownicza. Zaczęła poważnie drażnić Chemosha, ponieważ jej kapłani nie zadowalali się już siedzeniem przy łóżkach chorych, ale nękali jego duchowieństwo, burzyli mu świątynie i zabijali jego zombich. Co prawda Chemosh nie przepadał za zombimi, ale stanowili jego własność i ich zabijanie było dla niego osobistym afrontem. Tym też się wkrótce zajmie. Podrzuci Mishakal i jej czyniącym dobro kapłanom mroczną tajemnicę, której łatwo nie rozwik łają. Pod warunkiem że Mina nie zawiedzie jego oczekiwań i nadziei. Inni bogowie nie stanowili zagrożenia. Kiri Jolith skupił się na odbudowie swego kultu wśród rycerzy Solamnijskich i innych wojowniczo nastawionych osobników. Chislev tańczyła sobie z jednorożcami w lasach, ciesząc się z odzyskania swoich drzew. Majere obserwował biedronkę wspinającą się po łodydze dmuchawca i nie mógł wyjść z zachwytu nad doskonałością zarówno chrząszcza, jak i chwastu. Bogowie magii pogrążyli się we własnej polityce i kłócili o to, co zrobić z plagą czarostwa, która podniosła swój kapryśny łeb w ich uporządkowanym świecie. Bogowie neutralności stanowczo trwali na stanowisku neutralności i nieangażowania się w cokolwiek z obawy, że nawet kichnięcie może zakłócić delikatną równowagę na korzyść jednej lub drugiej strony. Coś miało ją zakłócić i nie będzie to kichnięcie. Mina była złotym odważnikiem w ręku Pana Zmierci, ciężarkiem, który spadnie na szale równowagi i kompletnie je wywróci. Chemosh wcale nie był pewien, że Mina wykona zadanie, które jej powierzył. Wiedział, że jest niezwykłą śmiertel niczką, ale była istotą śmiertelną, w dodatku człowiekiem, co często stanowiło niezadowalającą kombinację. Był mile zaskoczony, widząc, jak wysiada z łódki z tobołkiem z hełmem w rękach. Więcej niż zaskoczony, był pełen podziwu. Od wieków już nie patrzył na żadnego śmiertelnika z uczuciem choćby zbliżonym do podziwu. Umówili się na spotkanie w starej świątyni poświęconej jego kultowi na wybrzeżu Solamnii. Czekał tam na Minę, uważając, by się nie pokazywać, bo Zeboim z pewnością będzie ją [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|