|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
naprawdę wytworny komplement. A on jest naprawdę wytwornym mężczy� zną. - Nie zostawiłbym tu pani, nawet z żołnierzami i służbą, gdybym właś� nie nie otrzymał listu od kapitana Wattersa, że tylko godziny dzielą go od oddania w ręce sprawiedliwości sprawców naszego wspólnego smutku. Znaj� duje się dość daleko stąd. - Nigdy się nie bałam - zapewniła go. - Mam pewność, że nic tu pani nie grozi. - Mimo wszystko wyglądał na zmartwionego. - Niepotrzebnie się pan kłopocze, milordzie. Opanował się i odstąpił na bok. - Niecierpliwie czekam na chwilę, gdy będzie mi wolno przedstawić pa� nią mym przyjaciołom. - To bardzo uprzejmie z pana strony. Zawahał się, jakby chciał powiedzieć coś więcej, a ona odsunęła się nie� pewnie, jeszcze ni egotowa go wysłuchać. Uśmiechnął się blado, zrozumiaw� szy, i zwrócił się ku ciotce i stryjowi. - Moi drodzy, czy możemy ruszać? Kiedy usadowili się w powozie, na końcu podjazdu ukazał się jezdziec: wysoki, szczupły mężczyzna na potężnym dereszowatym wałachu. Wiatr rozwiewał mu płaszcz, a słońce połyskiwało we włosach. Kate mimowolnie się uśmiechnęła w przypływie radosnego oczekiwania. Kit jednak wrócił. Serce skoczyło jej z trwogi połączonej z nadzieją. Czekała w otwartych drzwiach. Nawet z tej odległości czuła na sobie jego spojrzenie, tak rozkoszne, 191 jak ciepło słońca na policzkach. Zeszła krok po schodach, nie rozumiejąc, na co czeka, i wtedy nagle zrozumiała: on nie zamierzał się zbliżyć. Nie. Zeszła kilka stopni w dół, jakby ciągnięta przez niewidzialny sznur, John składał schodki powozu, dalej Kit unosił dłoń na pożegnanie. Opuszczał ją. Ale patrząc na samotną postać smaganą znów wzmagają� cym się wiatrem, czuła się tak, jakby to ona go porzucała. Dlaczego czeka, z uniesioną ręką, jak ktoś proszący o pozwolenie odejścia? I co innego ona może zrobić, jak tylko go udzielić? Powoli uniosła dłoń. Zawrócił konia. Po kilku sekundach zniknął za drze� wami. Dziesięć minut pózniej powóz również odjechał. Pozwolono mu odejść. Znów jest niezależny od nikogo. Czyż to nie le� piej? Czy nie tego chciał od początku? Pozbyć się wszelkich zobowiązań? Na Boga, udało mu się to całkiem dobrze. Tak. Dla Kale też tak będzie lepiej. Będzie jadła na złotych talerzach i piła z kryształowych pucharów. Dziś wieczór wystroi się w jedwabie, jej oczy będą rzucać iskry jak czarne diamenty, a cera poróżowieje w blasku tysiąca świec. Będzie się uśmiechać i rozgrzeje się w tańcu, policzki jej się zaru� mienia, a markiz, ulegając jej urokowi, powie jej, że jest piękna. Ale nigdy się nie dowie, jak piękna jest naprawdę, bo nie ujrzy jej oczu wciąż jeszcze czarnych z namiętności, wilgotnej skóry, włosów rozsypanych bezładnie na ramionach... A może ujrzy. Kit spiął Dorana do galopu, jakby mógł uciec przed własnymi myślami, a długie nogi potężnego wierzchowca bez wysiłku pokonywały kolejne ki� lometry. Nic już go tu nie trzyma. Podziękował markizowi za gościnność i jeszcze raz przyjął jego wyrazy wdzięczności za przywiezienie mu Kate. Stał, wysłuchując grzecznie projektów markiza zaprezentowania jej na ja� kimś domowym przyjęciu i bąkając coś stosownego w odpowiedzi na zatro� skanie markiza, że Meny zostaje w domu. I trzymał język za zębami, bo to nie były jego sprawy, żadna z nich, ani Merry, ani markiz, ani Kate. Miał w uszach szum przyboju zmieszany ze świstem wiatru, lecz nie za� głuszył w sobie brzmienia jej głosu: Czy znasz jakiś powód, dla którego nie powinnam tu zostać?" Zna ich tysiąc. %7ładen nie jest dość dobry. Wypełnił swe zobowiązanie wobec córki pułkownika Nasha i jest wolny, by ciągnąć dalej swą sprawę, spłacić ostatni dług, znalezć zdrajcę i morder� cę Douglasa. A potem może... Co? 192 Wrócić do pułku, pomyślał. Jest doświadczonym żołnierzem i dobrym tak� tykiem i umie prawidłowo ocenić sytuację na polu bitwy. Przy odrobinie szczęścia po kilku latach mógłby zostać majorem. - Ale po co? W jakim celu? %7łeby przeżyć życie niezależny, sercem ani duszą z nikim niezwiązany. Taką właśnie obietnicę sobie złożył, kiedy ich zdradzono w LeMons. Tak się jednak nie stanie. Nigdy nie będzie wolny. Bez względu na to, że wypełnił względem niej swe zobowiązanie, zawsze będzie związany z Kate Nash Blackburn więzami mocniejszymi niż przysięga, obowiązek czy po� winność. Kochają. Zawsze będzie... - Stać! Czterech mężczyzn wystąpiło zza głazów po obu stronach drogi, dwaj z przo� du i dwaj z tyłu. Byli uzbrojeni w piki. Jeden trzymał pistolet gotowy do strzału. Kit ściągnął Dorana i chwycił za rękojeść miecza, zawieszonego na plecach. Zdążył wyciągnąć broń do pół ostrza, gdy usłyszał za sobą znajomy głos. - Niczego się nie nauczyłeś, chłoptasiu? Kit obrócił się ku Callumowi Lamontowi, który podszedł z muszkietem wymierzonym w jego brzuch. W twarzy Lamonta czaiła się żądza mordu, jego ludzie okazywali złowrogie podniecenie. - Po tym, jak cię wystrychnęli na dudka we Francji, powinieneś być tro� chę ostrożniejszy i wiedzieć, komu zaufać. Nie było nadziei na ucieczkę. Ale to nie znaczyło, że Kit będzie się przed nim płaszczył. - Na litość boską, Callum - pozwolił, by klinga zsunęła się do pochwy. ~ Powiedz coś jeszcze, chłopie. Masz głos na wpół uduszonego kurczaka. Callum zamachnął się dłonią jak tasakiem, a Kit poczuł ból rozsadzający mu czaszkę. A potem już nic nie czuł". [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|
