|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Co to za jedni? Nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi. Być może było za daleko, aby rozpoznać, kim są pytający, chociaż Elezar i Dawid sprawiali wrażenie, jakby się domyślali, czego tamci szukają i obserwowali w ciszy całe zdarzenie. Tomasz, mówiąc sam do siebie, zaczął komentować zaistniałą sytuację: - O, znowu się zatrzymali. Hej! Tamci też pokazują w naszą stronę. Oni chyba idą do kogoś tutaj. O co im chodzi? - To mówiąc Tomek rzucił okiem po sąsiednich ogniskach czy nie dzieje się obok nich coś niezwykłego. Następnie ciągnął dalej: - Patrzcie, są już naprawdę blisko. Nie wyglądają jakby szli na spacerek, po prostu gnają co sił w nogach. Wyglądają nawet na nieco zdenerwowanych. Ciekawe, kogo szukają? Jednak obaj przyjaciele znowu nie odezwali się ani słowem, śledząc tylko wzrokiem nadchodzących wojowników. - Spójrzcie! - krzyczał już podekscytowany Tomek. - Czy to nie jest ten dowódca armii, który przed bitwą zaprowadził Dawida do króla? Ale numer. - powiedział już szeptem przestraszony Tomasz. - Oni idą do nas - po czym wskoczył niczym królik za plecy olbrzymiego Elezara. Rzeczywiście, w środku oddziału szedł Abner, otoczony przez swoich gwardzistów. Grupa pędziła niczym czołg po trudnym terenie. Gdy stawał im na drodze jakiś krzak czy drzewko, nie omijali go, ale któryś z mężczyzn ścinał je mieczem, robiąc miejsce spieszącej drużynie. Spod ich nóg bryzgał na boki wyrywany mech, kępki trawy, ziemia. W końcu oddział zatrzymał się krok od ogniska. Wódz zwrócił się w kierunku Dawida i z uśmiechem szczęścia na twarzy zawołał głośno: 0 Kawod Elohim! Chłopcze, ty żyjesz! Szukamy cię od kilku godzin! - po czym spojrzał na obcięty łeb Filistyna i pokiwał głową z niedowierzaniem. Z jego oczu można było wyczytać szczery podziw dla Dawida. Przecież nawet on, dowódca całej armii, nie odważył się zmierzyć z olbrzymem. Abner stał przez chwilę w milczeniu patrzył na młodzieńca, po czym przemówił ponownie: - Jesteś niezwykle odważnym mężczyzną, Dawidzie. - To nie ja go pokonałem, to Elohim! - wyjaśnił Dawid. - Dotąd nie pojmuję, jak tego dokonałeś, chłopcze. Jesteś prawdziwym bohaterem. Tobie głównie zawdzięczamy nasze zwycięstwo. - po tych słowach Abner zrobił coś, co zaskoczyło wszystkich stojących. Ukłonił się uroczyście przed Dawidem, oddając cześć wielkiemu wojownikowi. Wtedy przypomniał sobie, że przyszedł tu z ważnym zadaniem. Znów stanął wyprostowany i dumny. Szorstkim i pewnym siebie głosem krzyknął: - Masz natychmiast stawić się przed królem! Dawid zdążył tylko chwycić wolną ręką swój płaszcz, kij pasterski oraz procę. Został po prostu porwany przez oddział, który popędził w kierunku otwartej łąki, na której wczoraj rozegrała się zwycięska bitwa. Elezar i Tomasz szybko zabrali broń oraz resztę rzeczy i pobiegli za strażnikami. Również inni zbrojni, ciekawi losów dzielnego pasterza, zaczęli podnosić się ze swych miejsc. Po chwili wielki tłum wychodził już z lasu, kierując się w stronę wczorajszego pola bitwy. Niezliczone grupy mężczyzn wyłaniały się spośród drzew niczym waleczne mrówki, ustawiając się w równym szyku, gotowi do wymarszu z doliny. Stawali rząd za rzędem według niepisanego porządku, każdy z nich znał swoje miejsce. Zbierała się armia szczęśliwych wojowników, ubranych w zbroje, które jeszcze wczoraj nosili Filistyni. W dłoniach kołysały się miecze i włócznie odebrane pokonanym. Panował ogromny gwar, jakby wszyscy zeszli się na wielkie święto. Każdy miał tak pewną i dumną minę, jakby to on sam przepędził wczoraj wroga. Tysiące opowieści przeplatało się jednocześnie ze sobą. Z boku, wzdłuż prawego skrzydła, posuwał się ku przodowi oddział prowadzący Dawida. Tuż za nimi szli Elezar i Tomasz. Już z tego miejsca można było dostrzec na przedzie armii królewskie sztandary, powiewające wysoko nad głowami kilkuset silnie zbudowanych mężczyzn, tworzących zwarte koło. Była to królewska gwardia, najdzielniejsi ludzie strzegący swojego władcy. Gdy grupa posłańców dotarła na to miejsce, rozległ się donośny okrzyk: - Przejście dla dowódcy Abnera! Gwardziści królewscy rozstąpili się otwierając koło, w środku którego stał król Saul razem z dwoma młodymi mężczyznami, mniej więcej w wieku Dawida. - To są królewscy synowie. - wyjaśnił Elezar stojący z Tomkiem tuż za rycerzami zamykającymi krąg. Tomasz musiał się sporo nagimnastykować, aby dostrzec, co dzieje się wewnątrz. Na skinięcie króla przyprowadzono młodego pasterza, który padł na kolana i przywarł twarzą do ziemi. Saul spojrzał na niego i na trofeum trzymane za włosy w prawej ręce, po czym przemówił: - Wstań bohaterze! Czyim jesteś synem? - Mój ojciec to Jesse z Betlejem, Panie. - Dlaczego nie zabrałeś całego oręża olbrzyma? Przecież taki jest zwyczaj. Jego broń i zbroja należą do ciebie. - Nie mogłem udzwignąć tego żelastwa! Król roześmiał się na te słowa i dodał: - Wierzę, sam pancerz na piersi waży 5000 syklów, to był przecież prawdziwy gigant. - Ile to jest? - zapytał szeptem Tomek. - Prawie 60 kilogramów. - wyjaśnił Elezar. Król klasnął w ręce i spojrzał na swoje sługi, którzy natychmiast wnieśli olbrzymi pancerz. - To jest teraz twoje, chłopcze! Moi giermkowie zaniosą łup tam, gdzie im wskażesz. Ponadto od dzisiaj zamieszkasz na moim dworze. Mianuję cię gwardzistą królewskim! - tu spojrzał znacząco na jednego ze swoich synów, jakby dawał mu jakiś sygnał. Ten podszedł do Dawida i rzekł: - Jestem Jonatan. Jako żyje Pan, nie chcę, abyś był moim sługą, ale proszę cię, zostań moim przyjacielem. Będę zaszczycony. - po czym chwycił w ręce swoją pelerynę i powiedział: - Niech mój płaszcz, który ci daję, ochrania cię przed wzrokiem łuczników i oszczepników. Następnie chwycił swoją broń i trzymając za ostrze pochylił ją ku Dawidowi, mówiąc: - Niech ten mój miecz w twoim ręku nigdy nie cofa się przed wrogiem i niech daje wolność naszemu narodowi. Niech ten łuk, z którego strzelałem, teraz nosi twoje strzały i rozprasza nieprzyjaciela. Niech nikt nigdy nie odepnie ci tego pasa, aby wziąć cię do niewoli. To mówiąc przypasał pochwę miecza, przełożył łuk przez pierś Dawida, po czym uniósł w górę rękę nowego przyjaciela i trzymając wspólnie z nim wzniesiony miecz, zawołał na całe gardło: Elohim zwyciężył!!! . [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|