|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
otwartych przestrzeni. Na dodatek, jak to zauważyłem wcześniej, pośród tych pni wszystkie strony świata przedstawiały się jednakowo. Jedynym sposobem, by mieć pewność, że nie zaczniemy się kręcić w kółko i pozostaniemy w prostej linii jak najdalej od ścigających nas czołgów, był powrót tą samą drogą, którą tu przybyliśmy. Trasę tę mogliśmy odtworzyć dzięki temu, że z powrotem prowadził nas mój naręczny wskaznik kierunku. Ale marszruta, która nas tu przyprowadziła, wiodła przez wszystkie tereny leśne, które wcześniej udało mi się wyszukać. Tymczasem ze względu na moje kolano poruszaliśmy się w tak żółwim tem- pie, że nawet stosunkowo powolne czołgi musiały nas wkrótce dogonić. Wcze- śniej soniczna eksplozja przyprawiła mnie o poważny wstrząs. Teraz ciągłe ukłu- cia oślepiającego bólu w kolanie wprawiły mnie w rodzaj gorączkowego szaleń- stwa. Było to niczym jakaś wyrafinowana tortura a tak się składa, że nie jestem stoikiem, jeśli chodzi o ból fizyczny. Nie jestem co prawda tchórzliwy, ale nie sądzę, by można mnie było z czystym sumieniem nazwać odważnym. Po prostu jestem tak skonstruowany, że w odpo- wiedzi na ból, powyżej pewnego poziomu, moją reakcją jest wściekłość. A im większy ból, tym większa moja furia. Powiedzmy, że to kwestia kilku kropel krwi starożytnych berserkerów, rozcieńczonej przez krążącą w mych żyłach krew ir- landzką, jeśli oczywiście lubicie takie romantyczne gadanie. Niemniej takie są fakty. I teraz, kiedy tak kuśtykaliśmy pośród wiecznego półmroku srebrnozłotych, obłażących z kory pni drzew, wewnętrznie eksplodowałem. W swojej wściekłości nie bałem się czołgów Zaprzyjaznionych. Byłem pew- ny, że dostrzegą mą szkarłatną i białą pelerynę dość wcześnie, by nie otwierać do mnie ognia. Byłem przekonany, że jeśli już nawet otworzą ogień, to zarów- no promienie cieplne, jak wszelkiego rodzaju padające konary i pnie drzewne nie trafią we mnie. Krótko mówiąc, byłem przekonany o swej niezniszczalności i je- dyną rzeczą, jaka mnie obchodziła, było to, że moja obecność opózniała ucieczkę Dave a i że gdyby coś mu się stało, Eileen nigdy by po tym nie przyszła do siebie. Wrzeszczałem na niego i mu wymyślałem. Kazałem iść dalej samemu, kaza- łem ratować własną skórę, gdyż mojej nie grozi żadne niebezpieczeństwo. Jedyną jego odpowiedzią było, że skoro ja go nie opuściłem, kiedy wpadli- śmy pod soniczny ogień zaporowy, teraz i on mnie nie opuści. Nie opuści mnie 84 w żadnym wypadku. Jestem bratem Eileen i jego obowiązkiem jest się mną opie- kować. Był właśnie taki, jak pisała w swoim liście, lojalny, zbyt cholernie lojalny. Był cholernie lojalnym głupcem, czego nie omieszkałem mu wytknąć ze szcze- gółami i nie krępując się poczuciem przyzwoitości. Mężnie próbowałem się od niego uwolnić, ale jako że mogłem tylko podskakiwać na jednej nodze, czy ra- czej na jednej nodze się zataczać, nie miało to większego sensu. Osunąłem się na ziemię i oświadczyłem, że nie pójdę ani kroku dalej, lecz wyobrazcie sobie obezwładnił mnie i zarzucił sobie na plecy, próbując nieść na barana. Tak było jeszcze gorzej. Musiałem mu obiecać, że jeśli mnie postawi na ziemi, pójdę z nim dalej dobrowolnie. Kiedy mnie puścił, sam słaniał się ze zmęczenia. W owej chwili, na wpół oszalały z wyczerpania i wściekłości, byłem gotów na wszystko, by uchronić go przed samym sobą. Zacząłem wrzeszczeć na całe gardło o pomoc pomimo jego wysiłków, by mnie uciszyć. To podziałało. W ciągu niespełna pięciu minut od chwili, gdy udało mu się mnie uspokoić, znalezliśmy się naprzeciwko nie większych od główki szpilki otworów wylotowych strzelb samostrzelnych, spoczywających w dłoniach dwóch młodych Zaprzyjaznionych zwiadowców zwabionych moim krzykiem. Rozdział 12 Spodziewałem się, iż pojawią się w odpowiedzi na moje krzyki nawet jesz- cze wcześniej. Zwiadowcy z Zaprzyjaznionych znajdowali się wokół nas już od chwili, gdy opuściliśmy wzgórze, pozostawiając je pod komendą poległego przo- downika roty jego umarłym. Obydwaj mogli należeć do tych samych Zaprzyjaz- nionych, którzy w pierwszym rzucie odkryli okopany na wzgórzu patrol. Lecz odkrywszy go, wyruszyli dalej. Zadanie ich polegało na wykrywaniu gniazd cassidańskiego oporu po to, by następnie wezwać odpowiednie siły przeznaczone do zniszczenia tych punktów. Jako część swojego wyposażenia nosili urządzenia do nasłuchu, gdyby jednakże odebrały one odgłosy kłótni dwóch mężczyzn, niewielką zwróciliby na to uwa- gę. Dwóch ludzi stanowiło w świetle ich rozkazów zbyt skromną zwierzynę, by zaprzątać nią sobie głowę. Lecz jeden człowiek z rozmysłem wołający o pomoc to okoliczność wy- [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|