|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
podawanie chorym egzogennego CoQ10 jest rzeczywiście bezpieczne [21, 31, 71]. Ich rezultatem było dostarczenie licznych dowodów przemawiających za kardioprotekcyjnym i neuroprotekcyjnym działaniem CoQ10 [94]. Podsumowanie Koenzym Q10 jest lekiem bezpiecznym o bardzo wysokim wskazniku terapeutycznym. Tolerancja preparatów tego związku jest bardzo dobra. Nie zanotowano żadnych poważnych objawów niepożądanych. 12. OCENA DOTYCHCZASOWYCH BADAC KLINICZNYCH Z ZASTOSOWANIEM KOENZYMU Q10 Miejsce CoQ10 w mitochondralnym łańcuchu oddechowym zostało dobrze poznane. Nie ma równie różnicy zdań odnośnie roli, jaką związek ten pełni w wytwarzaniu energii przez komórkę. Powszechnie akceptowane są dane o przebiegu endogennej syntezy CoQ10 i jego dystrybucji w tkankach i narządach. Na przydatność CoQ10 w leczeniu różnych chorób, zwłascza układu krążenia, zwrócił uwagę już w latach 60-tych Karl Folkers. Sformułował on hipotezę, że deficyt ubichinonu w organizmie człowieka prowadzi do niedoboru energii, a to z kolei może być biochemicznym podłożem wielu chorób. Założenie to znajdowało ptwierdzenie w wynikach oznaczeń stężeń CoQ10 we krwi i narządach osób z różnymi chorobami, a zwłaszcza serca i mięśni. Wskazywały one istotnie niższą zawartość ubichinonu u chorych w porównaniu z osobami zdrowymi. Po poznaniu struktury chemicznej, opracowno metody przemysłowej produkcji egzogennego CoQ10 na szeroką skalę. Dzięki badaniom na zwierzętach, a następnie na zdrowych ochotnikach poznano, co prawda w ograniczonym stopniu, jego właściwości farmakokinetyczne. Wszyscy badacze są zgodni, że egzogennyCoQ10 jest bardzo dobrze tolerowany przez pacjentów. Nie notowano poważniejszych działań niepożądanych nawet po podaniu tego leku w dawkach wielokrotnie przekraczających dawki lecznicze przez okres kilku lat. Wiadomo, że niektóre narządy i tkanki wymagająszczególnie dużo energii dla prawidłowego ich funkcjonowania. Dlatego zrozumiałym jest podjęcie szerszych badań nad kliniczną przydatnością CoQ10 w chorobach serca i mięśni szkieletowych. W dalszym etapie oceniano przydatność tego leku w terapii nadciśnieia tętniczego, miażdżycy, infekcji, chorób przyzębia i chorób nowotworowych. Podjęto również próby ograniczania kardiotoksyczności antybiotyków antracyklinowych. Uzyskane w tych badaniach wyniki sugerują korzystne skutki działania CoQ10. Wykazano bowiem pprawę czynności serca i mięśni szkieletowych, regulację ciśnienia tętniczego krwi, obniżenie tempa syntezy cholesterolu w wątrobie i zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL w surowicy. Przedstawione wyniki wskazujące na poprawę zdolności obronnych organizm w wyniku stymulacji fagocytozy, syntezy immunoglobulin oraz zwiększenie liczby limfocytów T4. Donoszono o pozytywnym wpływie tego leku na przebieg kliniczny parodontozy i niektórych nowotworów. Dostarczono danych przemawiających za kardioprotekcyjnym dziłaniem CoQ10 w chorobie niedokrwiennej serca i w zespole poreperfuzyjnym. Zaobserwowano ponadto, że nie tylko chroni on serca zwierząt doświadczalnych i ludzi przed skutkami działania doksorubicyny, ale wpływa korzystnie na przebieg niektórych chorób nowoworowych. Większość prac dotyczących przydatności CoQ10 w klinice pochodzi z ośrodka kierowanego przez Karla Folkersa lub placówek ściśle z nim współpracujących, głównie z Japonii, Włoch i Szwecji. Jest on współautorem ogromnej liczby tych publikacji. Nalży sądzić, że jest to przykład ogromnej wiary i zaangażowania w udokumentowanie słuszności sformułowanej przez siebie teorii. Z drugiej strony trzeba podkreślić, że wyniki niektórych badań nie są w pełni przekonywujące i dlatego rola CoQ10 w terapii różnyh chorób wymaga dalszych badań [214, 231]. Zastrzeżenia wzbudza przede wszystkim niewielka liczba prób spełniających kryteria prawidłowego prowadzenia niektórych badań klinicznych (Good Clinical Practice). Stosowane były różne kryteria doboru i eliminacjichorych z badań. Uczestniczący w próbach zażywali dawki CoQ10 wahające się od 30 do 600 mg/dziennie, a skutki leczenia były oceniane przy użyciu różnych metod. Tylko w pojedynczych badaniach klinicznych CoQ10 był stosowany w monoterapii. Zwykle dołączano o do terapii standardowej. Należy podkreślić, że na podobne trudności z obiektywną oceną działania leczniczego napotykają wszystkie leki, które zakwalifikowane są do grupy leków uzupełniających [99]. Jedno nie powinno wzbudzać żadnej wątpliwości, że musz one charakteryzować się dużym wskaznikiem bezpieczeństwa ! Koenzym Q10 spełnia te warunki bez wątpienia. Podsumowanie Koenzym Q10 jest wciąż substancją tajemniczą. Dużo już o nim wiadomo, niektóre z jego eksperymentalnie wykazanych właściwości potwierdzono wdużym stopniu w praktyce [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|