|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Windham, prawdziwy ekscentryk, który zjadł kiedyś siedemnaście jaj na śniadanie i lubił tańczyć na stole bilardowym, obsypywał swoją Agnes klejnotami i pieniędzmi, przyrzekał jej nawet dożywotnią rentę w wysokości tysiąca pięciuset funtów rocznie. Na wieść o tym krewni próbowali go ubezwłasnowolnić jako chorego na umyśle. Sprawa, jak donosi Times", przybrała bardzo niesmaczny charakter" i stała się jednym z najgłośniejszych procesów. Sam Times" poświęcił jej sto siedemdziesiąt tysięcy słów. Po trzydziestu czterech dniach śledztwa uznano, że Windham jest zdrów na umyśle, gdyż, jak napisał Times", społeczeństwo nie może chronić ludzi przed skutkami ich własnych wad"17. Historia Laury Bell jest bardziej budująca. Dziesięć lat przedtem, nim Catherine i Agnes Willoughby królowały na promenadach Hyde Parku", Laura była najbardziej popularną ślicznotką". Urodzona w 1829 roku w hrabstwie Antrim w dobrach sławnego markiza Hertforda, rozpoczęła karierę jako sklepowa w Belfaście. Kiedy skończyła dwadzieścia lat, wyjechała do Londynu, gdzie znalazła zatrudnienie w Domu %7łałoby Jaya na Regent Street. Tak jak wiele pracujących podówczas dziewcząt, uzupełniała swoje dochody w tradycyjny sposób. Była jasnowłosa i miała twarz laleczki, szybko więc osiągnęła rangę kurtyzany wysokiej klasy. Niebawem dysponowała wszystkimi akcesoriami" swego zawodu, wraz ze zgrabnym małym faetonem, którym codziennie powoziła w parku w towarzystwie ubranego w liberię ochroniarza". Dokonała licznych podbojów, ale największym sukcesem było zdobycie księcia Junga Bahadoora, brata maharadży Nepalu, który przyjechał do Londynu jako poseł Nepalu przy królewskim dworze. Jung Bahadoor sprowadził Laurę do domu na William Crescent w wytwornej dzielnicy * W St John' s Wood w połowie XIX wieku znajdowało się wiele takich zakładów. 240 Belgravia i zaczął ją obsypywać prezentami, których wartość szacowano na trzysta pięćdziesiąt tysięcy funtów. Imię Laury, jak i wieść o jej bogactwie były na ustach wszystkich. Jeden z jej wielbicieli, młody kapitan Augustus Frederick Thistlethwayte, krewny earla Bathursta, w 1852 roku pojął Laurę za żonę. Pan i pani Thistlethwayte zamieszkali w domu przy Grosvenor Square 15, ale ich małżeństwo nie było chyba zbyt udane. Może ubolewając nad swoją dawną rozwiązłością, Laura przeszła nawrócenie religijne i rozpoczęła nowe życie jako żarliwy kaznodzieja ruchu odrodzenia religijnego. W swoich Memoirs ofFifty Years lady St Helier wspomina sensacyjne pojawienie się państwa Thistlethwayte'ów w Ross-shire w Szkocji, gdzie wynajęli sobie dom nad jeziorem Luichart, w lesie należącym do jej wujostwa, lorda i lady Ashburtonów. Zrazu wszyscy patrzyli z ukosa na nowo przybyłych i nikt jej nie odwiedzał, jednak słuchy o jej wielkiej skrusze i uduchowieniu, jakie doszły uszu mojej babki, wsparte prośbą mojej ciotki lady Ashburton, że chciałaby poznać swoją lokatorkę, wywołały wielkie poruszenie w rodzinie. Po wielu naradach i sporach babka, by zrobić przyjemność ciotce, wyraziła zgodę na przyjęcie pani Thistlethwayte w swoim domu. 'W dniu jej wizyty nas, dzieci, wysłano z domu i tylko z tajemniczych szeptów służących mogliśmy odgadnąć, że ten ktoś, kto przyjedzie, nie powinien tu przyjeżdżać, a nas wysyła się z domu, żebyśmy się z tym kimś nie spotkali'8. Pózniej lady St Helier miała okazję obejrzeć tę osławioną osobistość, kiedy pani Thistlethwayte odprawiła nabożeństwo odrodzenia wiary w kościółku na brzegu jeziora Luichart. Choć dawno już minęła wiosna jej życia, Laura wciąż nosiła ślady dawnej urody. Była zaskakująco piękną kobietą, a wielka czarna mantyla okrywająca jej bujne złote włosy, wspaniałe klejnoty, jakie nosiła na szyi, i pierścienie połyskujące na jej rękach, kiedy nimi gestykulowała, oraz łagodne brzmienie jej głosu, wszystko to wywarło wielkie wrażenie na tych, którzy jej słuchali19. Dzięki pobożnej działalności i kazaniom, które wygłaszała do swojej śmierci w 1894 roku, Laura Bell zdobyła coś na kształt społecznego uznania. Ale prawdą [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Odnośniki
|